« Blog

Als de storm woedt en God lijkt te slapen

'Ik heb gevochten', zegt ze. 'De kanker overwonnen, tegen alle verwachtingen in. En nu dit. Weer een strijd, weer een lichaam dat niet meewerkt. Soms schreeuw ik het gewoon uit naar God: 'Waarom? En dan is het stil.'

Het is misschien wel de meest rauwe en eerlijke vraag die een mens kan stellen. Een vraag die opborrelt uit het diepst van je ziel wanneer je alles hebt gegeven, maar het leven je opnieuw onderuit haalt. Het is de vraag die je niet stelt als je twijfelt aan Gods bestaan, maar juist als je op Hem rekent en Hij ver weg lijkt. Het is de vraag van een hart dat zoekt naar houvast, terwijl de golven over de reling slaan.

Ik moet denken aan discipelen, een boot vol ervaren vissers. Ze kenden de wind, het water, de grillen van de natuur. Dit was hun thuis. Maar dan steekt er een storm op, zo hevig dat zelfs deze mannen de controle volledig verliezen. De boot loopt vol, de golven slaan over hen heen, en paniek neemt het over. Ze gaan verdrinken.

En Jezus? Hij slaapt. Midden in de chaos, in het levensbedreigende geweld, slaapt Hij.

Hun reactie is zo herkenbaar: ‘Heer, red ons, we vergaan!’ Geen weloverwogen gebed, maar een schreeuw van pure doodsangst en onbegrip. Een verwijt: ‘Hoe kunt U nu slapen?! Ziet U niet dat wij kapotgaan?’
We denken vaak dat geloven vertrouwen is zonder wankelen, boos te zijn of te twijfelen. Maar dit verhaal laat iets anders zien. De discipelen schreeuwen het uit. Ze confronteren Jezus met hun angst en met Zijn ogenschijnlijke afwezigheid.

Misschien is dit wel de diepste vorm van geloof. Niet het ontkennen van de storm, maar het durven schreeuwen naar de enige die je kan redden, zelfs als Hij lijkt te slapen. ‘Ik snap er niks meer van, ik ben boos, ik voel me verlaten, maar U bent wel degene bij wie ik moet zijn.’

Jezus antwoordt. Hij stilt de storm, maar niet voordat Hij zijn vrienden een vraag stelt: ‘Waarom zijn jullie zo bang, kleingelovigen?’ Hij veroordeelt hun angst niet, maar Hij wijst hen op iets diepers. Hun angst kwam voort uit verlies van hun controle, maar Hij was degene die had gezegd dat ze naar de overkant zouden gaan.

In mijn coachpraktijk zie ik hoe slopend de strijd kan zijn. We vechten, blijven positief en doen alles wat we kunnen. Maar soms zijn de stormen simpelweg te groot. Loslaten is dan geen passief opgeven. Het is een actieve keuze om te schreeuwen naar de God die misschien wel slaapt, maar die nooit de boot verlaat. Het is het vertrouwen dat Zijn aanwezigheid belangrijker is dan de afwezigheid van de storm.

In mijn eigen leven heb ik veel geschreeuwd en ook mogen ervaren dat stormen zijn gaan liggen. Vertrouwen is gegroeid en schreeuwen minder nodig. Maar soms, soms doe ik het nog.
Herken jij het schreeuwen in de storm?