« Blog

De kunst van het niet fixen

‘𝘗𝘳𝘰𝘣𝘦𝘦𝘳 𝘥𝘦𝘻𝘦 𝘢𝘳𝘵𝘴 𝘦𝘦𝘯𝘴. 𝘏𝘦𝘦𝘭 𝘷𝘦𝘦𝘭 𝘮𝘦𝘯𝘴𝘦𝘯 𝘩𝘦𝘣𝘣𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘢𝘢𝘵 𝘣𝘪𝘫.’ Ze is oprecht betrokken en spreekt vanuit verlangen om te helpen. Het is de derde ‘gouden tip’ die ik deze week krijg. En steeds meer voel ik naast dankbaarheid ook een diepe vermoeidheid.

Rianne, mijn lieve mooie vrouw, heeft longcovid. Een technische term voor een realiteit die ons leven op zijn kop heeft gezet. Het betekent dat haar wereld klein is geworden, dat haar energie oneindig ver weg lijkt en dat elke prikkel een aanval is. Het heeft het leven in veel opzichten gemaakt tot een strijd.
En in die strijd zijn we niet alleen. Een leger van lieve, betrokken mensen staat om ons heen. Ze bidden, brengen eten en brengen kinderen van en naar school. Maar met alle liefde die we ontvangen komt ook steeds vaker iets anders mee: 𝘋𝘦 𝘰𝘱𝘭𝘰𝘴𝘴𝘪𝘯𝘨.

Iedereen lijkt een alternatieve arts te kennen die wonderen verricht, of weet wat we moeten doen zodat gebedsgenezing wél werkt. Goed bedoeld.
Maar hier ontstaat het ongemak:

Elke tip najagen kost iets.

Het kost de weinige energie die er is.

Het kost prikkels die Rianne dagelijks kunnen terugwerpen.

Het voedt een cyclus van hoop en teleurstelling die mentaal uitputtend is.

Wij kunnen en willen zo niet leven en maken andere keuzes.

En dan gebeurt er iets bijzonders. Op het moment dat ik vriendelijk bedank is er stilte. Of soms zelfs domweg een verwijt:
‘𝘑𝘦 𝘻𝘰𝘶 𝘯𝘢𝘵𝘶𝘶𝘳𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘰𝘰𝘬 𝘸𝘢𝘵 𝘬𝘶𝘯𝘯𝘦𝘯 𝘥𝘰𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘵 𝘦𝘦𝘯 𝘵𝘪𝘱’.
Alsof onze keuze, de oplossing van de ander niet aan te pakken, daar iets pijnlijks raakt. Is het onmacht? Ongemak met een situatie die niet maakbaar is?
Het voelt alsof ik onze keuzes moet verdedigen. Strijd, niet alleen met de ziekte, maar ook met onbegrip.

In dit alles ga ik een weg waarvan ik geloof dat Jezus die wijst. Een weg dwars tegen mijn menselijke neiging om te ‘fixen’ in.
Ik geloof met heel mijn hart dat God tot alles in staat is én dat zijn wil voor ons het goede is. Ik bid dagelijks voor genezing.

Maar die genezing is er nu niet.

We blijven ook artsen bezoeken en volgen alle nieuwe inzichten over longcovid. Maar we weigeren krampachtig 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘴 na te jagen wat als mogelijke oplossing wordt aangeprezen.

We oefenen in vertrouwen. Vertrouwen dat Hij erbij is, juist nu de omstandigheden iets anders lijken te beweren. Het is loslaten van de illusie van controle en de realiteit omarmen in overgave aan de God die goed en erbij is.

Dat is geen passiviteit, maar actieve overgave. Ik denk, de meest uitdagende weg die er is. Ook de enige weg waarop ik van tijd tot tijd, midden in de storm, vrede mag ervaren.

Waarin herken jij de moeite om dat te accepteren wat je niet kan fixen? Hoe betrek jij God daarin?