« Blog

Als je het verkeerde gevecht vecht, loop je leeg

Ik ben een vechter en ik ben er trots op! Het leven heeft een hoop shit op mijn weg geplaatst en als ik het niet in me had gehad het gevecht er mee aan te gaan, was ik nooit gekomen waar ik nu sta. 

En tegelijk… Het heeft me lang gekost om uit te zoeken welk gevecht ik te vechten had. Tot die tijd was het vooral ook heel vermoeiend steeds weer in de strijd te raken. Eerst met docenten, later met collega’s. Soms met vrienden en te vaak met mijn lieve vrouw.
Gevechten die energie vraten, zelfs wanneer ik ze ‘won’.
Het heeft me lang gekost voordat ik doorkreeg dat mijn gevecht met het leven, vooral ook een gevecht tegen mijzelf was. Tegen mijn eeuwige onrust, mijn angsten en onzekerheden. Dat mijn strijd een ultieme poging was te controleren en te beheersen…

Toen dat kwartje begon te vallen, begon mijn gevecht om los te laten, over te geven. Om te gaan voelen. Vechten om vol te houden, angsten te omarmen, verdriet te doorleven, hoop vast te pakken.
Maar ik bleef het nodig hebben af en toe ook van me af te meppen, te ontladen (verbaal, dan wel fysiek op een bokszak). In die periode was er altijd één met wie ik mocht vechten. Die ik gevraagd en ongevraagd als boksbal mocht gebruiken. Die geduldig incasseerde en mij af en toe een spiegel voorhield.

Voor mij was die ander God.
Sparren heeft inmiddels een andere betekenis gekregen. Echt vechten is niet meer nodig (al heb ik heel af en toe de neiging). Inmiddels heb ik leren staan, voelen, incasseren. Gun ik soms mezelf aan anderen als boksbal (deze slaat nog niet zo hard gelukkig 😊). Maar de Heilige grote God heb ik leren kennen als de oneindig liefdevolle God die heel veel kan hebben en juist daardoor in alle omstandigheden tot steun kan zijn.

Hoe is dat voor jou? Ben jij een vechter? En wat is jouw gevecht?