« Blog

Sprong in het diepe

Het was de eerste keer dat ik met God in het diepe sprong. Eigenlijk durfde ik helemaal niet. Fysiek was het natuurlijk een hele uitdaging, financieel ook, maar wat mij het meeste aanvloog was het fondsenwerven.

Aan de ene kant moest ik om sponsors te werven mijn kop boven het maaiveld uitsteken en sprak de; ‘die denkt zeker dat hij heel wat is’ stem in mij en wist ik ook van te voren dat ik tegenover sommigen deze keuze echt zou moeten verdedigen. Aan de andere kant was er vooral het idee te gaan falen. Niemand gaat mij toch €10.000 geven, wat een bedrag, en dan faal ik dus.

Ik moest ergens doorheen. Maar tegelijk wilde ik vertrouwen op de stem in mij die zei dat dit goed was om te doen. Zeker omdat ik in het luisteren naar andere stemmen vooral het beschermen van mijn eigen ego herkende. Ik was bang wat mensen van mij zouden vinden. En wat die mogelijkheid om te falen betrof: ik ging geld ophalen voor de aller kwetsbaarsten. Al zou ik op €2.000 aan sponsoren blijven steken, dan werden er nog steeds meer kinderen in extreme armoede geholpen dan wanneer ik niet mee zou doen. En dus ging ik …

… En God was erbij. Dat wat ik doodeng vond en bewust overgaf aan Hem werd rijkelijk gezegend. Uiteindelijk heb ik €17.500 opgehaald, of ik, eigenlijk heb ik daar vrij weinig aan gedaan volgens mij. Het leek wel gewoon binnen te stromen. En precies op dat stukje wat ik zelf dacht te fixen, liep ik vast. Een kleine maand van te voren, een hardnekkige achillespees ontsteking. Geen loop meer kunnen doen. Zelfs het kleine trainingsloopje van 5 km in Oeganda was onbegonnen werk. Maar een paar dagen later liep ik wel, onder extreme omstandigheden, de marathon. Niet in een stoere tijd, hele stukken hadden niks met hardlopen te maken, wel volledig pijnvrij (aan die achillespees dan 😉)
Het was een sprong in het diepe met niks te verliezen. Geen ander risico dan een gebutst ego en tegelijk was het een reusachtige sprong. Ik was echt bang. Ik moest ik echt ergens doorheen én het werkte bevrijdend.

Deze ene stap heeft doorgewerkt in hoe ik later keuzes ben gaan maken, ook carrière technisch. Ik heb zekerheden durven loslaten en losgelaten zonder te durven. Ik kan je verzekeren dat het geen geplaveide weg is geworden, niet zonder uitdagingen. Ik heb wel meer een idee wat écht leven inhoudt én dat Hij er altijd bij is.

Dit is mijn gedenksteen. Of bouwsteen zo je wil. Geloof mag groeien of moet misschien wel groeien.

Ben jij wel eens met God in het diepe gesprongen?