Over Herman
Ik verlang naar een wereld waarin verbinden weer de norm wordt. Mensen leren duurzame relaties aan te gaan door kwetsbaar te durven zijn. Dat eerlijke en open communicatie een eerste reflex wordt als de spanning toeneemt. Dat elkaar vasthouden, proberen te bereiken, makkelijker wordt omdat de eigen draagkracht vergroot. Dat mensen meer vanuit innerlijke drive en passie durven te gaan leven omdat ze zich gedragen weten.
Ik help mensen door allereerst gewoon contact te maken met hun eigen verhaal. Te ontdekken hoe dit zich hen gevormd heeft. Wat maakt dat ze doen wat ze doen en voelen wat ze voelen. Patronen herkennen en waar nodig doorbreken. Om vervolgens opnieuw de werkelijkheid te bevragen en te zoeken naar nieuwe wegen, nieuwe verbindingen.
Mijn kracht ligt in het écht ruimte kunnen geven. Erbij kunnen blijven, kunnen inleven en begrijpen. Maar ook in het hebben van een scherpe geest. Ik verbind inzicht en ervaring aan de juiste vragen die de ander verder helpen.
Mijn aller diepste verlangen is steeds meer te mogen zien van het doorbreken van Gods Koninkrijk. Daarvoor bid ik, daarvoor getuig ik, daarnaar bevraag ik en zoek ik. Met een groot verlangen, een bewustzijn van mijn beperking en uitstrekken naar een God die ik ten diepste vertrouw als goed.
Als Vader
Als papa
Ik ben Herman, man van Rianne en vader van Minke (2010), Timo (2016) en Julie (2019).
Naast mijn werk als coach studeer ik theologie. Ik spreek ik in kerken en ben betrokken bij verschillende programma's rond identiteitsontwikkeling voor tieners, welke aangeboden worden op middelbare scholen. In 1983 ben ik als jongste van 4 geboren in het mooie Zeeland, om op mijn vierde te verhuizen naar Zuidhorn, een dorp vlakbij de stad Groningen. Hier in het hoge noorden heb ik het grootste deel van mijn jeugd doorgebracht. Deze jaren zijn heel belangrijk geweest voor mijn vorming en de weg die God met mij gegaan is. Mijn vader was dominee en dus namen geloof, kerk en God een centrale plek in ons gezin in. Tegelijk was deze plek niet veilig en leerde ik God daarmee niet kennen als een God die ik kon vertrouwen. Als jong kind werd ik binnen dit gezin seksueel misbruikt. De mensen die een beeld van Hem moesten voorleven in mijn leven, waren niet in staat een veilige omgeving te creëren.
In mijn puberteit begon deze situatie zich te uitten in depressiviteit, zonder dat ik in staat was te spreken over wat er echt gaande was. Eigenlijk sleepte ik mij voort van burn-out naar burn-out en van depressieve periode naar depressieve periode, met af en toe wat betere fases tussendoor. Dit veranderde pas toen mijn broer de heldhaftige stap nam om de stilte te doorbreken en de waarheid aan het licht te brengen. Hij begon te spreken.
Ik heb geworsteld met God.
Zowel met Zijn oordeel als met Zijn genade.
Met zowel Zijn liefde als Zijn almacht.
Angst werd langzaam omgezet in troost, radeloosheid in hoop.
De ervaringen die ik opgedaan heb en de vaardigheden die ik onderweg ontwikkeld heb zet ik nu in om mijn passie te volgen. Om te helpen plekken te creëren waar ruimte komt voor dit nieuwe leven en om als ervaren ontdekkingsreiziger, anderen te helpen nieuwe richting te vinden. Boven alles verlang ik ernaar dat kerken meer en meer de plek worden waar iedereen die zich kwetsbaar weet tot aangetrokken voelt. De kerk als een plek van heling en herstel. Waar ik kan draag ik daar graag mijn steentje aan bij.